شعر کله‌ی من

 

مثل یک جنگل است،‌ تو در تو

بی نهایت بزرگ، رازآلود

مثل برگی که نرم می‌چرخد

تا بیفتد در آبی یک رود

*

 صاف و مرموز و ساکت و تیره

آسمانی که در خودش خواب است

یک ستاره که تا رسیدن صبح

می خورد هی تکان و  بی تاب است

*

مثل سرمای صبح کوهستان

مثل رود است و مثل باران است

او که مثل نسیم میچرخد

گاه باد است و گاه طوفان است

*

مثل دریا است پر خروش، آرام

مثل آبی است هست اما نیست

مثل موجی که می خروشد سخت

مثل یک گوش ماهی خالی است

*

مثل یک دسته مرغ ماهی خوار

_ می نشانند سایه ای بر آب_

مثل موجی که نرم و خواب آلود

میشود روی صخره ها پرتاب

*

مثل یک آسمان آرام است

خانه نرم بادبادک ها است

مثل یک باغچه که شبکده‌ی

ساز و آواز جیریرک هاست

*

در سرم صدهزار موسیقی است

که پر از داستان پر از حرف است

سر من مثل هسته خورشید

مثل یک کبک مانده در برف است

*

جنگلم کوهم آسمانم من

نغمه و شعر و داستانم من

من کجای تلاطم دنیام؟

در میان خودم نهانم من

*

مثل چوپان قصه ها شده ام

سرکش است و چموش گله من

ای خدا کشف کن تو رازش را

چه خبر هست توی کله من؟

 

پ.ن:‌ این عادت انتشار اشعار پیش از ویرایش از کی در من نهادینه شد؟‌ قبلنا اینطوری نبودما!  ا